07 jun Voeding en geneeskunde; wie durft?
Afgelopen vrijdag 3 juni was ik bij het 5e congres Arts en Voeding. Van tevoren werd door Voeding Leeft, de initiatiefnemer van dit congres, aangegeven dat ‘de deelnemers zouden worden meegenomen naar een geheel nieuw domein binnen de zorg: een combinatie van evidence en practice based ervaringen van zowel wetenschappers, patiënten als behandeld artsen met curatieve voedingsinterventies.’ Dat belooft wat.
Vol verwachting woon ik het congres bij. De eerste lezing van Ben van Ommen is erg goed en geeft inzicht in wetenschappelijke ontwikkelingen, concrete informatie en richtingen. De lezing van Hanno Pijl is gedurfd, nog niet echt praktisch, maar geeft een bijzonder inzicht. Daarna zwakt het congres inhoudelijk af en mis ik concrete voorbeelden van de rol die voeding in het zorgproces kan hebben. Met als dieptepunt een dame van het Alexander Monro borstkankerziekenhuis, een ziekenhuis waar ik tot nu toe erg tegenop heb gekeken, maar waar bleven ook hier de voorbeelden? Algemeenheden en dooddoeners als ‘het is belangrijk’ ‘wij hebben er aandacht voor’ kwamen voorbij. Jammer, want ik geloof echt dat er al meer gebeurt in zorgland. Er zijn toch betere en concrete voorbeelden te vinden?
De meeste sprekers verdwaalden in hun zoektocht hoe zij nu echt voeding in kunnen zetten in de zorg, zowel preventief als curatief. Nog steeds dus een grote uitdaging! En wie pakt deze op?!
Daar gingen veel discussies ook over. Wie mag welke rol spelen? Moet de huisarts adviseren? Is de diëtist verantwoordelijk? Moet er een nieuwe life-coach komen? Een nieuwe specialisatie in het ziekenhuis? Moeten we het niet met z’n allen doen, of is dan de focus weg?
Zoekende naar mogelijkheden, naar praktische tips, naar rollen van de diverse spelers: een spannende zoektocht. Belangrijk is dat deze zoektocht wel bestaat en dat er iets gebeurt, maar het mag wat mij betreft allemaal een beetje sneller en wat concreter!