26 nov Over de dood gesproken
Over de dood gesproken.
Ik werk nu sinds een jaar in Hospice Bardo. Mensen die daar werken zijn het gewend. Gewend om over de dood te praten. Zij vinden het zelfs fijn om daarover te praten. En ik ook. Ik blijf het fascinerend vinden om het gesprek hierover te voeren. Als mensen mij vragen naar wat ik nu doe sinds ik voor mezelf werk en ik vertel dat ik onder andere voor het hospice werk dan word het altijd een beetje stil. Zo.. ja.. is dat niet zwaar? Knap hoor.
Praten over de dood is voor veel mensen nog steeds ingewikkeld en lastig. Bezig zijn met het leven, vakanties, sporten, nieuwste aankopen is vaak interessanter en minder confronterend. Doorgaan met werken, doorgaan met druk doen, doorgaan met van alles en nog wat.
Toen ik laatst een andere moeder vertelde dat ik met mijn dochters van 7 en 8 had gesproken over de mogelijkheid dat ik of papa of zij zelf weleens opeens er niet meer zouden kunnen zijn werd ik vreemd aangekeken. Dat vertel je toch niet tegen die kleine meiden? Zo maak je ze bang.
Ik vind dat op deze leeftijd er best over gesproken mag worden. Laten we gewoon eerlijk zijn en zo bewust mogelijk leven in alle eerlijkheid en realiteit. En het heel erg waarderen dat we er elke dag weer mogen zijn.
Vandaag sprak ik met Pimm van Elst, de schrijver van Overal en Ergens. Hoe mooi hij dit boekje heeft geschreven. Zo intens, zo simpel, zo dichtbij, zo natuurlijk.
Een aanrader dit boekje. Mensen die dood zijn zijn echt iets meer dan alleen een sterretje aan de hemel.
Het boek gaat terug naar waar het echt om gaat. Voelen, ervaren, er zijn, er niet meer zijn..